Waikato, Rotorua en de East Cape

2/12/09: Onze weg ging verder zuidwaarts. Ondertussen was het wel heel grijs geworden en begon het te regenen, heel normaal voor dit groene land. Nieuw-Zeeland ligt midden in wat bekend staat als de ‘Roaring Forties’, verwijzend naar het dikwijls natte en gure weer in de overeenkomstige breedtegraad waar de met vocht verzadigde westenwind het hele jaar door zorgt voor veel regen. Eens iets anders dan het schijnbaar immer wolkenloze Australië.

We stopten in de Karangahake Gorge voor een korte wandeling door de kloof.

Hangbruggen aan Karangahake Gorge:

In de kloof:

Vroeger waren hier goudmijnen en soms gaat het pad door de oude mijngangen. Goed dat we een zaklamp mee hadden.

De oude mijngangen:

Op de weg tussen Te Aroha en Matamata reden we langs de Kamai Ranges. In deze bergachtige wildernis lopen veel wandelpaden en wij kozen voor een steile klim tot aan de Wairere Falls. Het regende nog steeds en de lucht was koud en vochtig in het donkere regenwoud.

De klim naar Wairere Falls:

Het glibberige pad ging omhoog in de kloof waar het riviertje tussen de rotsen naar beneden dondert. De Wairere Falls vallen van een rotsachtig plateau in twee trappen 153 meter naar beneden in het dichte woud.

Wairere Falls:

Op onze camping in Matamata zijn er natuurlijke thermale openluchtzwembaden met heet water dat hier uit de grond komt. Heel leuk en gezellig om wat te dobberen in bijna 40°C terwijl het regent en de lucht niet bepaald warm is.

3/12/09: Matamata was niet meer dan een mooi boerendorpje tot het bekend werd door The Lord of the Rings. Het was letterlijk een geschenk uit de hemel toen Peter Jackson er zijn oog liet op vallen terwijl hij vanuit een helikopter op zoek was naar de ideale filmlocatie voor Hobbiton.

Oh ja, voor de mensen die nu helemaal niet meer kunnen volgen (en daarom ons inziens van een andere planeet komen) of denken dat The Lord of the Rings een bokskampioenschap is, zijn er de volgende opties:

1. Ga naar de videotheek, huur de 3 Lord of the Rings films en installeer je tijdens een druilerig weekend voor je kijkbuis.
2. Ga naar de bib, leen de 3 boeken uit en neem een paar dagen verlof.
3. Lees in dit verslag tussen de regels als het erover gaat en geniet van de mooie plaatjes. Veel scènes van deze trilogie zijn gefilmd op verscheidene locaties over heel Nieuw-Zeeland.

Het was eigenlijk de familie Alexander die het grote lot won. Het was een valleitje op hun schapenboerderij dat Jackson zag als de perfecte filmlocatie voor Hobbiton. Zoals de insiders wel weten zijn voor de verfilming van de bekende Tolkien-trilogie kosten nog moeite gespaard en omdat onze gids vertelde dat er een aantal maanden nodig waren om het contract tussen New Line Cinema en de boerenfamilie Alexander te onderhandelen, zullen deze laatste er zeker niet slechter van geworden zijn. Zelfs tot vandaag komt niemand zomaar Hobbiton binnen, je kan alleen mee met een toch wel redelijk prijzige guided tour die elke dag een keer of 5 langs de kassa van de Alexanders passeert. Als je in de buurt van het domein komt wordt het wel snel duidelijk waarom Peter Jackson dit moest hebben. De omgeving is surreëel en sprookjesachtig mooi: het glooiende groene landschap, de vallei met de vijver/rivier, de perfect symmetrische en werkelijk echte ‘Party Tree’, de Kamai Ranges in de verte,… Je hoort of ziet ook niets dat zou kunnen verwijzen naar de moderne samenleving. Geen gebouwen, zendmasten of andere visuele hindernissen. Geen geluid van auto’s, treinen of vliegtuigen. Voor deze laatste had Jackson wel iets geregeld. Hij kreeg van de overheid gedaan dat er in een zeer wijde omtrek van deze set tijdens de opnamen geen enkel vliegend tuig mocht passeren. Deed je dit toch, werd je op radar gevolgd en bij je landingsplek naar keuze opgewacht. Daar controleerden ze je op fotografisch materiaal (copyright) vooraleer je een dikke boete ontving en ze je vliegvergunning voor altijd afnamen.

Op de filmlocatie zelf zie je nog wat restanten van een aantal Hobbit-huisjes. De gids vertelt allerlei interessante en leuke anekdotes over het reilen en zeilen op de set. Met foto’s van tijdens de opnamen zie je duidelijk waar de brug was waar Gandalf over rijdt, waar de watermolen, de pub, enz. stonden. Enkele weetjes die we onthielden:

• In den beginne werd het leger opgetrommeld om een weg aan te leggen voor het vele verkeer naar en van de set.
• Alle stenen huizen en andere gebouwen die je ziet, inclusief de brug zijn van polystyreen. Jackson installeerde wat verderop een kleine fabriek die dit hier ter plekke maakte.
• Jackson zelf verbleef tijdens de opnamen 3 maanden in het huis van de buren. Hij huurde dit voor een onbekend bedrag (rinkel, rinkel,…) en de buren mochten gedurende die tijd op vakantie. Alle kosten vergoed uiteraard.
• Na elke filmdag werden alle opnames naar Hamilton gereden. Daar gingen ze op het vliegtuig naar de studio in Wellington waar het eerste knippen en plakken werd gedaan. Snel werden ze teruggevlogen zodat Jackson ze nog dezelfde dag in zijn huurhuis kon goed- of afkeuren en zonodig de dag erop opnieuw kon beginnen.
• De Party Tree, die zeker één van doorslaggevende elementen was waarom Jackson deze locatie selecteerde, was een tijd voordien bijna omgehakt door de Alexanders. Sindsdien draagt de boom de bijnaam ‘The Moneytree’.
• De audities voor Hobbit-figuranten werden gehouden in de middelbare school van Matamata. De criteria voor Hobbit waren: kleiner zijn dan 1.65m, krullend haar en dikke kaken hebben. Mensen kwamen hiervoor van over de hele wereld. Er werden ook 16 locals geselecteerd.
• De overhangende eik bovenop Bag-End was voor Jackson uiterst belangrijk. Deze stond er niet en ze moesten dus iets verzinnen. Ze keken wat rond en kochten een goed bevonden eik van een boer uit de buurt (rinkel, rinkel). Ze begonnen bovenaan met systematisch elke tak weg te halen, te labelen en foto’s te maken van voor en na. Dit deden ze voor elke tak tot enkel een stam overbleef. Ook deze werd in stukken gezaagd en alles werd naar de set vervoerd om vervolgens systematisch terug te worden opgebouwd. Uiteraard was de eik nu dood en bladerloos. Daarom liet Jackson vanuit Taiwan honderdduizenden plastic eikenbladeren komen. Deze werden zorgvuldig geplaatste. In alle drie films samen is deze boom ongeveer 20 seconden in beeld geweest.
• Op een bepaald moment zitten Gandalf en Bilbo buiten Bag-End te roken en te genieten van de zonsondergang. Het uitzicht is dat van de 2 laatste foto’s hieronder. In feite kijk je hier naar het westen dus in werkelijkheid is dit gefilmd bij zonsopgang. De beelden en kleuren zijn wel echt die van een zonsopgang hier.

Je hoeft dus echt niet veel van deze crazy dingen te horen om te geloven dat Jackson bekend staat als perfectionist, allez nu! Hier zijn de foto’s:

De overblijfsels van de Hobbit huisjes, links bovenaan herken je Bag-End:

Nogmaals Bag-End helemaal bovenaan:

Het zicht op de weg naar Bag-End boven. Je herkent de Party Tree in het midden:

Het zicht vanuit Bag-End, het enige Hobbit hol waar je echt in kan gaan:

Na het bezoek aan de filmset werd er naar goede gewoonte nog een schaap geschoren en kon Annelies de lammetjes voederen.

Na dit leuke bezoek reden we eventjes verder en deden bij Putaruru de Te Waihou walkway langs de gelijknamige rivier. Deze rivier wordt gevoed door enkele bronnen van heel zuiver en kristalhelder water.

Door de zuiverheid van het water hebben deze bronnen een lichtblauwe kleur.

Onderaan zie je een blauwe bron langs de rivier:

Daarna reden we verder naar Rotorua, de toeristische hoofdstad van de geothermische activiteit van het centrale noordeiland, waar we een camping boekten voor de 2 volgende nachten.

4/12/09: Regen, regen, regen, gisteren trouwens ook hoor. Niets aan te doen, dit is NZ! We deden in de voormiddag de was en liepen daarna wat rond in Rotorua. De oude supervulkanen die onder het noordeiland verspreid liggen, verhitten nog steeds de aardkorst van Rotorua, Taupo, Tongariro en andere plekken. Overal in de stad komt daardoor damp uit de aarde en we herkende deze rotte eierengeur onmiddellijk van toen we Yellowstone bezochten. Na wat kuieren langs de winkeltjes liepen we nog even door de Gouvernement Gardens en het mooie oude hospitaal.

De Gouvernement Gardens en het oude hospitaal in Rotorua:

5/12/09: Net zoals gisteren voorspelde de lokale Pien mooi weer. Ook net zoals gisteren hoorden we redelijk wat gedruppel toen we vanmorgen wakker werden. Tegen een uur of 9 waren we klaar met opruimen en was het warempel droog. Een twintigtal kilometer ten zuiden van Rotorua ligt het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. In dit park liggen tal van geothermische bezienswaardigheden zoals kraters, geysers en poelen. Elke dag om 10.15u wordt in de Lady Knox geyser een zakje biologisch detergent gegooid. Dit zorgt voor een verlaging in oppervlaktespanning van het oververhitte ondergrondse waterreservoir waardoor de geyser in actie schiet en tot een 20-tal meter water de lucht in spuit.

Lady Knox geeft het beste van zichzelf:

Nadien deden we de wandeling door de rest van het park; een verzameling van rokende kraters, blubberende modderpoelen, hete bronnen en zwavelafzettingen.

De Champagne Pool:

Ook hier weer overal de indringende rotte eieren geur.

 

Toen we rond de middag aan ons busje kwamen twijfelden we een beetje over waarheen we zouden gaan. Ofwel zuidwaarts naar het Tongariro National Park, ofwel naar de afgelegen oostkust. We hebben toch nog wat tijd dus we besloten een beetje off-the-beaten-track te gaan en de noordoostkust van het noordeiland te bezoeken tijdens de volgende dagen. Dit is het meest afgelegen en door toeristen het mist bezochte gebied van Nieuw-Zeeland. De lokale bevolking bestaat hoofdzakelijk uit Maori en in bijna elk dorp zie je dan ook Marae (Maori ontmoetingshuizen) en andere houtsnijdingen. We maakten onderweg nog een korte wandeling naar de Te-Whaiti-Nui-a-Toi Canyon in het Whirinaki Forest Park. Dit park vormt samen met het aangrenzende Te Urewera National Park het grootste wildernisgebied van het noordeiland.

Whirinaki Forest Park:

Te-Whaiti-Nui-a-Toi Canyon:

We sliepen in Opotiki, een redelijk groot stadje in de Bay of Plenty. Je merkt hier al dat je de bewoonde wereld stilaan aan het verlaten bent. De straten zijn redelijk leeg en we staan bijna alleen op de camping.

6/12/09: Na de chocoladen munten van de goede Sint begonnen we aan de Pacific Coast Highway richting East Cape. Het is mooi weer en we genieten van de mooie weg, de bergen rechts en de blauwgroene oceaan links.

We zien inderdaad veel mooie Marae in de kleine gehuchtjes maar er wordt gevraagd deze niet te betreden of te fotograferen. Langs de eerste tientallen kilometers kunnen we in de verte White Island zien liggen, Nieuw-Zeelands meest actieve vulkaan. Constant is een damppluim te zien en geregeld zijn er kleine uitbarstingen van rots en as.

Picnic aan de Pacific Coast Highway:

Hoewel in dit deel van het land heel weinig voorzieningen zijn, vonden we toch een camping in Te Araroa.

7/12/09: De laatste 20 kilometer voorbij Te Araroa is een doodlopende gravel road. Het stopt aan de East Cape. Dit is het meest oostelijke punt van het Nieuw-Zeelands vasteland en bovenop de heuvel staat tevens de meest oostelijke vuurtoren ter wereld. We weten dat dit relatief is, maar hier begint elke dag. Dit wilden we eens een keertje meemaken en we zetten om 3.45u onze wekker om als eerste mensen op deze bol de zon van 7 december 2009 te zien opkomen. Toen deze echter afging hoorden we dat het vrij stevig aan het regenen zodat van een mooie zonsopgang toch geen sprake zou zijn. Toen we een paar uur later op een normaler uur wakker waren was het helemaal uitgeklaard. Na een half uurtje kwamen we in de buurt van de kaap.

De East Cape met de meest oostelijke vuurtoren ter wereld:

Een pittige 700-tal trappen later stonden we aan de vuurtoren op 37°41.5 zuid en 178°32.9 oost:

Van hieruit was het nog een kleine 200 kilometer tot aan Gisborne. We stopten nog aan een mooi kerkje met veel Maori houtsnijkunst in Tikitiki.

St. Mary Church in Tikitiki: